We leven in een tijd, die veel van ons vraagt, op allerlei vlakken en dat duurt al een tijdje. Ik zie het aan de mensen die bij me komen, maar merk het ook aan mezelf. Hoe het fysiek, maar ook emotioneel en mentaal ongemerkt veel energie vergt om informatie tot me te nemen, flexibel te bewegen in wat kan en niet kan en tegelijkertijd in die informatiestroom en flexibiliteit in mijn eigen midden te blijven. Ik schreef hier onlangs een blog over met de titel ‘In relatie brengen’.
En terwijl ik dit schrijf valt mijn oog op de foto, die ik hierbij uitzocht, waarop ook de uitgeholde boomstammen te zien zijn. Een foto die ik maakte vanuit verwondering toen ik er met mijn gezin langsliep. Nu overvalt de metafoor me en raakt het me diep, zonder dat ik het precies begrijp, of toch wel?
Ik lees dat bomen die er zo uitzien van binnenuit zijn uitgehold door een schimmel, beginnend bij de wortels. Een schimmel die veel bomen latent bij zich hebben, maar die pas actief blijkt te worden door een verzwakking of verwonding van de boom van buitenaf. Bomen hebben een immens netwerk aan wortels onder de grond, waarmee ze met elkaar communiceren en elkaar helpen als dat nodig is. Is het dan zo, dat een verwonding van buitenaf deze onderlinge verbinding verstoort, waardoor de schimmel kan toeslaan? Is dat de metafoor die ik net zo intens voel?
Het voelt voor mij in ieder geval deze hele tijd al, dat we worden uitgedaagd en uitgenodigd om in ons midden aanwezig te blijven en van daaruit in verbinding met elkaar. Dat het echt belangrijk is om ons immuunsysteem op allerlei manieren te ondersteunen en één aspect daarbij is een manier te vinden om de verbinding met onszelf en elkaar te behouden en te voeden. Daarin mag het schuren en pijn doen, maar laten we elkaar blijven aankijken en elkaar blijven zien, zonder wonden toe te brengen die erop gericht zijn de ander te verzwakken of buiten te sluiten.
Laten we investeren in de verbindingen van ons onderlinge wortelnetwerk. We weten immers inmiddels dat we zoveel meer niet weten dan wel en dat geldt ook in deze situatie. En vanuit dat ‘niet weten’ kunnen de mooiste bewegingen en verbindingen ontstaan dat is iets dat ik wel weet en ook in het opstellingenwerk steeds weer zie.
Graag ontmoet ik je.
Warme groet,
Stefanie Bussing
Stefanie over het systemisch werk: “Wat me vanaf het begin heeft geraakt in het opstellingenwerk is de eenvoud en helende werking die ervan uit kan gaan, wanneer we ons kunnen overgeven aan ‘het niet weten’. Mijn werk en specialisme weerspiegelen direct ook de reis die ik zelf ben gegaan en nog ga in het aanwezig zijn met dat wat is.”
Stefanie Bussing is de vrouw achter Praktijk ‘Be all you can Be’. Zij begeleidt mens en organisatie in vragen rondom; aanwezig zijn in je lichaam, vitaliteit en gezondheid en in vragen rondom leven met ziekte (specifiek kanker). In haar begeleiding is bewustwording een sleutel. Zij helpt mensen bij het vinden van een nieuw perspectief in situaties waarin zij zich uit het lood geslagen voelen. De ervaring leert dat dit helpt bij het hervinden van de innerlijke kracht en balans en dat daardoor nieuwe mogelijkheden ontstaan. In haar werk maakt zij onder meer gebruik van het systemisch werk van Bert Hellinger (opstellingen), Opstellingen via het lichaam (systemisch lichaamswerk), Tri-Energetica, The Reconnection® & Reconnective Healing®, teachings van o.a. Eckhart Tolle en Adyashanti en bovenal uit het leven zelf. Stefanie was een aantal jaren als opsteller en opleider verbonden aan de Academie voor Opstellingen van Hylke Bonnema, bij wie zij ook de basis van het systemisch werk heeft geleerd.
‘Zonder wrijving geen glans’, je kent de uitdrukking ongetwijfeld. Maar oh, wat vind ik het in bepaalde situaties spannend om het te laten schuren. Zoveel makkelijker lijkt het dan om mee te bewegen met de ander, in begrip voor waar die ander is en daar bijna grenzeloos alle ruimte voor te geven. Dit is waar de kwaliteit van aansluiten bij de ander, invoelen en meebewegen overgaat in een overlevingspatroon, waarbij ik mijn eigen midden niet meer goed kan voelen.
Het is een ‘overlevingstactiek’ die ik heel goed ken en waarmee het me soms zelfs lukt om mezelf voor de gek te houden, zodat ik de schuring in mezelf en dat wat ik daar op dat moment ontken, niet hoef te voelen. De prijs die ik daarvoor betaal is dat ik zowel de verbinding met mezelf als met de ander verlies. Want, ofwel ik vertrek, ofwel ik maak me groter in het contact met de ander, door te gaan zorgen en mijn best te gaan doen, om het voor de ander op te lossen.
Pas wanneer ik het in relatie breng in mijzelf, kan ik gaan voelen wat het met mij doet en waar het mogelijk schuurt in mij. Wat is het in mijzelf wat ik moeilijk vind om aan te kijken? Vanuit die verbinding kan ik mijn eigen waarden weer voelen, dat wat voor mij belangrijk is en wat ik naar buiten toe wil uitdragen, om vervolgens te besluiten het in relatie te brengen met de ander, als en op het moment dat dat kloppend voelt.
Deze dynamiek is in de huidige tijd voor mijn gevoel versterkt aanwezig en vraagt van een ieder van ons om contact te maken met het stille midden in onszelf, om van daaruit te handelen en te spreken. Maar dat gaat niet zonder wrijving. Die wrijving, die ik vaak probeer te vermijden, helpt juist in het helder krijgen van de kristal in ons en van datgene waar we echt voor staan.
In verbinding schuren
Daarom worden we steeds weer uitgenodigd om te blijven, ook in het ongemak en daar waar het schuurt. Om het met elkaar in relatie te brengen vanuit verbinding met onszelf en de ander, om zo samen oude imprints en patronen zichtbaar te maken en te doorbreken.
Dit gebeurde ook in het afgelopen cursusblok rondom ziekte en opstellingen, een thema waarbij dit sowieso aan de orde is. Naast het thema ziekte werden we dit weekend hierin ook als groep en ik als begeleider geraakt en uitgenodigd. In de cursus is iedere deelnemer bezig met zijn eigen persoonlijke en professionele reis en tegelijkertijd maken we ook een gezamenlijke reis als groep. In bijna iedere groep is er een overkoepelend thema zichtbaar wat de deelnemers samenbindt. En het kan niet anders dan dat die thema’s ook ergens in mij resoneren, als begeleider van de cursus. Mensen komen immers niet voor niks naar mij. We ontmoeten elkaar op een resonantie in ons proces. Of botter gezegd, je krijgt de klanten die je verdient (ik schreef daar eerder over).
Persoonlijk leiderschap
Zo kwam het dat ik afgelopen weekend heel duidelijk kon voelen, dat het belangrijk is om mijn waarden te delen, als een gezamenlijk kader waarin we bewegen, aankijken, schuren, vallen, opstaan en groeien.
En natuurlijk is het me volledig bekend dat dat onderdeel is van mijn plek als cursusleider, alleen werd het nu op een punt getriggerd, dat mijn bekende patroon en verschuiltactiek, zoals ik die hierboven beschreef, actief dreigde te worden. Ik kreeg iets teruggespiegeld, waar het voor mij spannend werd, omdat het op de grens zit waar meebewegen met iemands individuele verhaal en verlangen (wat ik vanuit herkenning zo goed kan voelen en begrijpen) samenkomt met het begrenzen en bewaken van de veiligheid en bedding in de groep.
Tegelijkertijd was het voelbaar en duidelijk zichtbaar voor me, hoe mijn oude patroon in de onderstroom uiteindelijk voor niemand in de groep dienend was en zelfs aan de dynamiek bijdroeg, als ik dat zou voortzetten.
Er was iets anders nodig en daarvoor was het noodzaak eerst mijn eigen geraaktheid in dit thema te voelen en te onderzoeken. Want nogmaals, zonder wrijving geen glans. Nadat ik mezelf had toegestaan te voelen wat in mij raakte en opriep, kon ik het in relatie brengen toen het zich in de groep voordeed.
We bring each other home
Zo worden we iedere keer weer door het leven uitgedaagd te blijven op die punten waar we vanuit pijn en ongemak eigenlijk willen vertrekken. En, soms is het zelfs zo dat de beslissing die we lijken te maken uit zorg voor onszelf, eigenlijk een wegbewegen of terugtrekken is behorend bij een oude overtuiging van ‘ik ben niet goed genoeg’, of ‘ik hoor er niet bij’, of…
Dat is de meerwaarde van het groepsproces, omdat je juist op die momenten, waarop je geneigd bent de oplossing in lijn met het oude patroon te zoeken, het met elkaar in relatie kunt brengen, aan kunt kijken en zo oude imprints kunt doorbreken. En als ik dat nu zo schrijf en doorvoel, dan drijft de uitspraak van Ram Das bij me boven; ‘we bring each other home’.
Ik Blijf…
Dus ik wil je uitnodigen om iedere keer dat je de neiging voelt om weg te gaan vanuit pijn en oude overtuigingen, te blijven en samen te onderzoeken wat er onder die terugtrekkende beweging verscholen zit. Dat is soms nog een hele klus is mijn ervaring…
Eerder dit jaar schreef ik er iets over naar aanleiding van de online training ‘Levenslef’, die ik op dat moment volgde bij Arianne van Galen. Ik deel het hier graag met je. Misschien heb je er iets aan, als reminder, dat je welkom bent met alles wat er in je is. Niet alleen wanneer je je supergoed en blij voelt, ook als de energie laag is, er pijn of verdriet is of wanneer je je voor je gevoel te open en kwetsbaar voelt en het liefst in je holletje wilt kruipen. Het is zo waardevol om ook op die momenten te blijven en te ervaren dat je er mag zijn en genoeg bent. Mijn ervaring is dat dat niet alleen helend is voor jezelf, maar ook voor de mensen om je heen iets moois kan brengen (als geruststelling voor de helpers onder ons ;)).
“Ik blijf!
Mag ik er zijn? Ook als ik even niks te geven heb… Als mijn oren te vol zijn om je te kunnen horen… Als het kleine meisje in mij uit angst en paniek zich terugtrekt of om zich heen slaat…
Mag ik er zijn? Met de pijn en het verdriet, waar ik soms zelf geen weet van heb… Met al mijn weerstand en vluchtroutes… Met al mijn vragen zonder antwoorden…
Mag ik er zijn? Met alle liefde die ik te geven heb… Met mijn zachtheid… Mijn wijsheid… Mijn vrouw zijn… Mijn warmte… Mijn sensualiteit… Met mijn scherpe blik en kritische vragen…
Mag ik er zijn? Met alles wie ik ben, Met heel mijn wezen En met alles wat er in me is, Ook als het veel is?
Ik buig En buig dieper Voor alles wat is En is geweest. En in het buigen Ontvang ik mezelf En besluit Hier en nu Ik blijf!
Ik blijf Bij alles wat er is en komen gaat For better or for worse Op zwoele zomerdagen En in het oog van de storm
Ik blijf Helder en aanwezig En wanneer ik toch vertrek Beloof ik mezelf Ik kom terug. Want dit is mijn plek En hier ben ik!” Stefanie 16 mei 2020
Graag ontmoet ik je.
warme groet
Stefanie Bussing
Stefanie over het systemisch werk: “Wat me vanaf het begin heeft geraakt in het opstellingenwerk is de eenvoud en helende werking die ervan uit kan gaan, wanneer we ons kunnen overgeven aan ‘het niet weten’. Mijn werk en specialisme weerspiegelen direct ook de reis die ik zelf ben gegaan en nog ga in het aanwezig zijn met dat wat is.”
Stefanie Bussing is de vrouw achter Praktijk ‘Be all you can Be’. Zij begeleidt mens en organisatie in vragen rondom; aanwezig zijn in je lichaam, vitaliteit en gezondheid en in vragen rondom leven met ziekte (specifiek kanker). In haar begeleiding is bewustwording een sleutel. Zij helpt mensen bij het vinden van een nieuw perspectief in situaties waarin zij zich uit het lood geslagen voelen. De ervaring leert dat dit helpt bij het hervinden van de innerlijke kracht en balans en dat daardoor nieuwe mogelijkheden ontstaan. In haar werk maakt zij onder meer gebruik van het systemisch werk van Bert Hellinger (opstellingen), Opstellingen via het lichaam (systemisch lichaamswerk), Tri-Energetica, The Reconnection® & Reconnective Healing®, teachings van o.a. Eckhart Tolle en Adyashanti en bovenal uit het leven zelf. Stefanie was een aantal jaren als opsteller en opleider verbonden aan de Academie voor Opstellingen van Hylke Bonnema, bij wie zij ook de basis van het systemisch werk heeft geleerd.
Bespiegelingen voor een Nieuw Perspectief 