Valentijnsdag. Een dag die me jaarlijks even terugbrengt naar die dag in 2012. Die dag die eigenlijk een prachtige dag had moeten zijn, omdat we de dag ervoor het hartje hadden horen kloppen van het nieuwe leven in mijn buik. Die dag dat we definitief hoorde dat het kindje niet op de goede plek was ingenesteld en dat de techniek nog niet zover was om het een stukje te verplaatsen. Die dag dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest om daar te wachten op het onvermijdelijke moment dat ze dit levend mensje uit me weg zouden snijden, omdat laten zitten voor ons beide ‘de dood’ zou betekenen.
Het was destijds deze gebeurtenis geweest, die als de welbekende laatste druppel, ervoor zorgde dat ik de rest van 2012 niet meer zou werken. Mijn lijf, die het na de eerste zwangerschap van onze oudste zoon al zwaar had gehad, voelde nu, na een miskraam en deze gebeurtenis, gebroken. Alles in mij stond op overleven en de enige weg die ik nog zag, was de weg naar binnen samen met heel veel rust. Dus zocht ik hulp bij een lichaamsgerichte therapeut en ik moet eerlijk zeggen dat ik me op dat moment met geen mogelijkheid kon voorstellen dat ik ooit nog weer zelf mensen zou begeleiden. “Eerst mezelf maar eens zien te helpen” was mijn motto.
Het doorleven en aanwezig blijven bij de pijn, het verdriet en de vermoeidheid en ondertussen de beste moeder zijn die ik kon zijn, was niet altijd makkelijk, maar bleek de goede weg voor herstel. Langzaam kwam de kracht en de levensvreugde weer terug in mijn lijf en leven. En in 2013 begon ik heel voorzichtig mijn werk als opsteller en coach weer op te pakken. Tot mijn verrassing kon ik het nog en leek het me zelfs natuurlijker te passen dan ervoor.
En toen was daar ineens weer die angst
Nu, Valentijnsdag, 7 jaar later. Mijn jongste meisje van 17 maanden ligt op mijn schoot te slapen, herstellend van een griep en koorts en opeens is het daar. Diezelfde angst als toen. Een enorme angst om haar te verliezen. In een kort ogenblik gaan er verschillende verhalen door mijn hoofd, tot ik mezelf en de verhalen een halt toeroep. Er is immers niks aan de hand met ons meisje wat reden is voor deze mate van ongerustheid en angst.
Het ‘gekke’ is dat het zeker niet de eerste keer is dat ze koortsig of verkouden is, want sinds ze naar de kinderopvang gaat komt ze helaas regelmatig met van alles thuis. Dat is nu eenmaal de bonus van de kinderopvang… Maar nu, op dit moment, op deze dag, riep letterlijk iedere cel in mijn lijf opeens ‘pas op, gevaar!’ Dus wat gebeurde er dan nu, anders dan die andere keren?
Het lichaam onthoudt…
Het lichaam onthoudt, slaat op en brengt bewust en onbewust herinneringen en gevoelens naar de oppervlakte. Soms zijn het voelbare herinneringen aan iets moois of verdrietigs wat we meenemen in ons leven en wat ons mede heeft gevormd tot wie we nu zijn, zonder dat er nog een actieve lading in ligt.
In sommige herinneringen is onbewust nog wel een actieve lading aanwezig van iets dat nog gezien of erkend wil worden. En die kan zomaar worden getriggerd door een op het oog onschuldige gebeurtenis in het hier en nu.
Zo gebeurde het dat in de stilte, met mijn slapende dochtertje op schoot, de herinneringen aan 7 jaar eerder aan mijn geestesoog voorbij trokken en zich vermengde met haar ziek zijn in het hier en nu. De angst een kind te verliezen, die onbewust nog altijd ergens in de diepere lagen sluimerend aanwezig was, ziet zijn kans schoon om gezien te worden en zie ik geprojecteerd op mijn dochtertje van 1 terug.
(Alleen) Je eigen lot dragen
Het is niet van haar en hoort niet bij haar. Het is aan mij en mijn verantwoordelijkheid om deze angst aan te gaan en te zien. Precies zoals ik anderen in mijn werk ook begeleid te doen. Dus wanneer ik de verhalen in mijn hoofd een halt toe heb weten te roepen, ga ik met mijn aandacht naar binnen. Waar ik adem met de angst en lucht geef aan de pijn die daar nog aanwezig is. Langzaam land ik weer in mezelf in het hier en nu op Valentijnsdag 2019. Ik zie hoe ons lieve meisje wakker wordt, met de bekende sprankeltjes in haar ogen klaar om grapjes te maken en het leven levenslustig en vol vertrouwen tegemoet te treden.
Afpellen tot de kern
Zo kennen onze levenservaringen verschillende lagen en gevoelens. Soms lijkt het dat een gebeurtenis doorleefd is en een plek heeft gekregen en dan blijkt er toch nog een laag onder te zitten die aandacht behoeft, zoals in mijn verhaal. Dat is niet erg, zolang we het niet uit de weg gaan als het zich aandient. Want eigenlijk is het steeds weer een kans om dieper te luisteren naar ons lijf, naar wat daar nog gehoord wilt worden. Een kans om dieper te zakken in onszelf en onze levensstroom vrijer te laten stromen. Als het afpellen van een ui, waarbij we steeds dichter bij de kern komen.
Terugkerende gevoelens die je overvallen?
Herken je dat, gedachten of gevoelens die je opeens kunnen overvallen, terwijl je dacht dat het doorleefd en klaar was? Ogenschijnlijk vanuit het niks zijn ze daar en nemen je mee, zonder dat je zelf nog invloed lijkt te hebben. Het stoppen van de verhalen die van hieruit automatisch lijken te starten en bij het gevoel zijn en erbij blijven, brengt je terug in contact met wat er nog gezien wil worden.
Heb je hier vragen over, of heb je een thema waar je graag eens samen dieper naar zou willen kijken? Neem gerust contact met me op voor een vrijblijvende kennismaking, dan kijken we samen wat het beste bij je past en wat ik daarin voor je kan betekenen.
Misschien wil je dit ook lezen
Wil je meer lezen over dit onderwerp vanuit verschillende perspectieven? Een paar jaar terug schreef ik een mooie blog over; verlies, angst en liefde, waarin ik ook meer achtergrond informatie geef. Deze lees je hier terug.
Graag ontmoet ik je.
Warme groet
Stefanie Bussing
Stefanie over het systemisch werk:
“Wat me vanaf het begin heeft geraakt in het opstellingenwerk is de eenvoud en helende werking die ervan uit kan gaan, wanneer we ons kunnen overgeven aan ‘het niet weten’. Mijn werk en specialisme weerspiegelen direct ook de reis die ik zelf ben gegaan en nog ga in het aanwezig zijn met dat wat is.”
W. http://www.stefaniebussing.nl – M. stefanie@beallyoucanbe.nl – T. 06 48 10 27 16
Stefanie Bussing is de vrouw achter Counselingpraktijk ‘Be all you can Be’. Zij begeleidt mens en organisatie in vragen rondom vrouw zijn, vitaliteit en gezondheid en in vragen rondom leven met ziekte (specifiek kanker).
Haar uitgangspunt is een vitaal leven, waarin je je volledige potentieel benut en leeft. In haar begeleiding is bewustwording een sleutel. Zij helpt mensen bij het vinden van een nieuw perspectief in situaties waarin zij zich uit het lood geslagen voelen. De ervaring leert dat dit helpt bij het hervinden van de innerlijke kracht en balans en dat daardoor nieuwe mogelijkheden ontstaan.
In haar werk maakt zij onder meer gebruik van het systemisch werk van Bert Hellinger (opstellingen), Opstellingen in het lichaam (systemisch zielswerk in het lichaam), Transactionele Analyse, The Reconnection® & Reconnective Healing®, teachings van o.a. Eckhart Tolle en Adyashanti en bovenal uit het leven zelf.
Stefanie was een aantal jaren als opsteller en opleider verbonden aan de Academie voor Opstellingen
Aangesloten bij Bewust Haarlem
Bespiegelingen voor een Nieuw Perspectief 