Wanneer ik op social-media de zoveelste post voorbij zie komen over de week van de werkstress, schiet er ineens door me heen dat het een gemiste kans is dat ik daar niks mee heb gedaan met mijn praktijk. In een split second na deze gedachte voel ik de stress mijn lichaam inschieten. Een gevoel van haast en moeten breidt zich uit in mijn lichaam. Ik moet hier toch iets mee? Ziekte, gezondheid en de relatie met stress, ik werk er mee en schrijf er regelmatig over. Dus hoezo is dit zo langs me geen gegaan en kan ik er nu niet alsnog iets mee doen? Een leuke aanbieding ofzo?
Terwijl al deze gedachten zo door me heen flitsen, voel ik hoe de spanning zich in mijn lijf verder opbouwt.
Mijn ademhaling wordt korter, mijn kaken en schouders spannen zich aan evenals mijn middenrif. Ik neem het waar en realiseer me….dit is dus wat we doen met zijn allen!
Even los van hoe mooi het is dat we weken en dagen in een bepaald thema hullen om het onder de aandacht te brengen, gebeurt er ook iets anders.
Het wordt een hype, gecreëerd door en in de media en vanuit die hype ontstaat niet alleen aandacht voor het betreffende thema. Er gaan ook andere mechanismen werken. Het mechanisme bijvoorbeeld van erbij willen horen, en daarop volgend wat ik zelf voelde ‘als ik hier niks mee doe dan is het een gemiste kans’.
En zo komt het dat de week van de werkstress in dit geval stress oplevert bij mij. En ik denk zomaar dat ik daar niet de enige in ben, al zal de ene persoon hier vanuit zijn achtergrond gevoeliger voor zijn dan de ander.
De hype, wat er gebeurt nu?
Want wat gebeurt er in mijn ogen. In de hype -en hier kun je iedere andere hype voor in de plaats zetten- ontstaat een gevoel van nu of nooit, een gemiste kans als je er niks mee doet en daaronder in veel gevallen´dan hoor ik er niet mee bij´. Het speelt in op de behoefte om erbij te willen horen en is gestoeld op het tekortdenken. En precies deze behoefte van erbij willen horen en het tekortdenken leidt tot een stressreactie in het lichaam. Ditzelfde mechanisme wordt overigens veelvuldig toegepast in de huidige marketingstrategieën, waar mensen een ‘hot item’ krijgen voorgeschoteld in combinatie met een schaarste. Deze combinatie maakt dat mensen in de rush van de adrenaline, die hierbij vrijkomt, bijvoorbeeld een dure training aanschaffen (zelfs als het over de grens van de mogelijkheden gaat).
Het doet me ook denken aan de speelgoedhypes van vroeger op school en dat als je er niet aan meedeed, dan hoorde je er niet bij. Ditzelfde mechanisme speelt naar mijn idee ook als het gaat over het thema ‘werkstress’. Er heersen (on)geschreven regels en normen in organisaties over hoe met elkaar en het werk om te gaan. Afhankelijk van of deze normen bij jou passen of niet en hoe gevoelig je bent voor de druk die hiervan uit gaat, zal je stress ervaren en mogelijk (keer op keer) over je grenzen gaan.
Luisteren naar je lichaam als raadgever
Even terug naar mijn eigen stress-ervaring waar ik deze post mee begon. Door mijn gedachten en mijn lichaamssignalen waar te nemen in dat ene moment en er vervolgens voor mezelf uiting aan te geven, door het op te schrijven, brengt zowel mijn ademhaling als mijn lichaam tot rust. Tegelijkertijd neem ik ook waar dat er heel subtiel een staartje van die stress sluimerend aanwezig blijft. Het is dat deel van de situatie die me geraakt heeft in een oude pijn en verlangen van het kleine meisje in mij. Als ik daar contact meemaak, breidt de spanning zich uit naar mijn keel en merk ik dat dat raakt aan het delen van mijn woorden. Mag ik me wel zo uitspreken? Hoor ik er dan nog wel bij? (Dit stuk zie ik overigens veel terug bij met name de vrouwen die in mijn praktijk komen.) Het zijn oude overtuigingen (mind-fucks) die me klein houden en waar tegelijkertijd ook weer een diepere laag onder zit. Een laag die linkt naar oude niet geziene pijn van mijn ouders en verder terug.
Hoe onze stress gebonden is aan de oude pijn van onze voorouders
En zo is stress in het hier en nu, getriggerd door een situatie op het werk of elders in je leven, heel vaak gelinkt aan oudere stress in het lichaam, die als herinneringen opgeslagen liggen in onze cellen. Het zijn verborgen herinneringen van pijn over bijvoorbeeld gemiste kansen of er niet bijhoren, die vaak niet eens ons eigen leven betreffen, maar die van onze ouders of voorouders.
Hoe is het in jouw lichaam nu?
Misschien een mooi moment om nu, terwijl je dit zo leest, eens met je aandacht naar je eigen lichaam te gaan. Hoe is het daar nu? Is het ontspannen, of is je ademhaling oppervlakkiger geworden en hoe is het in de rest van je lichaam? De erkenning van het simpelweg erbij aanwezig zijn, geeft vaak al weer meer lucht.
Graag ontmoet ik je.
Warme groet
Stefanie Bussing
Stefanie over het systemisch werk:
“Wat me vanaf het begin heeft geraakt in het opstellingenwerk is de eenvoud en helende werking die ervan uit kan gaan, wanneer we ons kunnen overgeven aan ‘het niet weten’. Mijn werk en specialisme weerspiegelen direct ook de reis die ik zelf ben gegaan en nog ga in het aanwezig zijn met dat wat is.”
W. http://www.stefaniebussing.nl – M. stefanie@beallyoucanbe.nl – T. 06 48 10 27 16
Stefanie Bussing is de vrouw achter praktijk ‘Be all you can Be’. Zij is gespecialiseerd in het begeleiden van opstellingen in relatie tot ziekte en gezondheidsvragen en het blootleggen van het zielvolle perspectief daarbinnen. Het lichaam en het aanwezig zijn in het lichaam vormt voor Stefanie de basis van waaruit ze werkt. Zij gebruikt in haar begeleiding het opstellingenwerk in combinatie met lichaamswerk, een krachtige combinatie die steeds weer laat zien dat de lichaamsgerichte benadering helpt om de zielsbeweging uit de opstelling te integreren in het lichaam. Iets wat vaak direct voelbaar (en tastbaar) is voor de vraagsteller.
In haar werk maakt zij onder meer gebruik van het systemisch werk van Bert Hellinger (opstellingen), systemisch (ziels)werk via het lichaam, The Reconnection® & Reconnective Healing®, teachings van o.a. Eckhart Tolle en Adyashanti en bovenal uit het leven zelf.
Aangesloten bij Bewust Haarlem
Bespiegelingen voor een Nieuw Perspectief 